Երբ հանրությունն իր ձեռքն է վերցնում դատավորի մուրճը և սկսում է դատել, անիմաստ է ակնկալել ճշմարտություն

4 տարի առաջ ֆեյսբուքում սկսեցին հրապարակվել բռնաբարությունների մասին կեղծ նամակներ: Իմ շրջապատից շատերը հավատացել էին այդ կեղծ նամակներին և ֆեյսբուքի հայկական տիրույթում ողբ ու կոծ էր: Ասեմ, որ ես հետամուտ եղա և բացահայտեցի, որ այդ նամակները կեղծ էին, իսկ այդ նամակներից շատերը այլ լեզուներից անգրագետ թարգմանություններ էին: Առ այս պահը հրապարակված նամակներից որևէ մեկը իրավական ընթացք չի ստացել և չէր էլ կարող ստանալ քանի որ այդ նամակները հորինողը հրաժարվեց որևէ փաստական տվյալ ներկայացնել: Հանրությանը հերթական անգամ հուզական ալիքի տակ մտցնելը մեկ նպատակ ուներ՝ տպավորություն ստեղծել, թե իբր Հայաստանում բոլոր կանայք բռնաբարված են և այդ հողի վրա նախապատրաստել «ստամբուլյան» կոնվենցիայի վավերացումը:

Կեղծիքը բացահայտեցի:

Այդ ժամանակ ևս բախվեցի բարեխիղճ մոլորության մեջ գտնվող բազմաթիվ հուզված կանանց դիմադրությանը: Վերջում պարզվեց, որ ես ճիշտ էի:

«Ջրաշխարհի» տերերին չեմ ճանաչում, չգիտեմ նրանք լավ, թե վատ մարդիկ են:

Գիտեմ, որ այդ բիզնեսը Հայաստանի երեք սոցիալապես պատասխանատու բիզնեսներից է «Վիվասել», «Գրանդ Քենդի» բրենդերին զուգահեռ:

Հասկանում եմ, երբ հրապարակվում են հաշմանդամի սայլակով երեխաների լուսանկարներ օբյեկտիվ ճշմարտությունն այդ պահին դադարում է գոյություն ունենալ:

Երբ հանրությունն իր ձեռքն է վերցնում դատավորի մուրճը և սկսում է դատել այդ պահին արհեստական գեներացված հույզերով անիմաստ է այդ վիճակում ակնկալել ճշմարտություն: Սորոսից վարձատրվող մի քանի ծախուներ կարող են դատարկ տեղում հուզական արձագանք ստանալ:

Տարիներ շարունակ նույն մեթոդով հետևողական քարկոծվել է մեր պետության ամենակայացած կառույցը՝ բանակը:

Ծախուները տարիներ շարունակ վճարվել են, որպեսզի ձեզ ներկայացնեն կոռումպացված սպայի և խեղճ ու կրակ զինվորի կերպարները:

Դե խոստովանեք, քանի՞ անգամ եք սորոսական ԶԼՄ-ների էջերում կարդացել սարսափելի պատմություններ, իսկ դրանց մեծ մասը հորինված է եղել:

Հիշեցնեմ, որ մեր երկրում ապրում է մի լրագրող կին ով տարիներ շարունակ պնդում էր, թե եղբորը սպանել են, հետո եղբոր մահը դարձրեց եկամտի աղբյուր:

Հիշեցնեմ, որ 2016 թվականին նույն սյունեների թեթև ձեռքով հերոսացվում էին ոստիկանական գունդը գրաված մարդասպանները, ովքեր պատանդ էին վերցրել բժիշկների:

Էնքա՜ն հիշեցնելու բաներ ունեմ... իսկ ես սովորաբար հիշեցնում եմ սքրիններով:

Հարցը հաշմանդամ երեխաները չեն, նրանց նկատմամբ իմ վերաբերմունքը չի տարբերվում այս օրերին ֆեյսբուքում կուրծք ծեծողների խոսքից:

Հարցն այն է, թե արդյոք իրականում եղե՞լ է որևէ խնդիր այդ երեխաների հետ, թե՞ սա հերթական հուզիչ ծուղակն էր որի մեջ հերթական անգամ ընկավ մեր հանրությունը:

Ի դեպ, այս նույն խնդրին առավել մեծ մասշտաբներով բախվում են ամբողջ աշխարհում, հատկապես արևմտյան աշխարհում:

Նարեկ ՄԱԼՅԱՆ

Հ.Գ. Իմ ֆեյսբուքյան ընկերներից Sargsian Annie-ն երեկ իր էջով խնդիրը ներկայացրեց հնարավորինս օբյեկտիվ: Շատերը փորձեցին այս հարցն օգտագործելով հոգատար ձևանալ և մեծացնել սեփական լսարանը:

Մեկնաբանություններ